Zapadna Franačka (latinski Francia Occidentalis, Regnum Francorum Occidentalium) je bila država nastala diobom franačke države. Prostirala se prostorom današnje Andore, Belgije, Francuske, Nizozemske i Španjolske.
Službeni jezik i liturgijski jezik bio je latinski. Govorni jezici bili su starofrancuski i staroprovansalski jezik. Platežno sredstvo bili su solidi, triensi, denari i pfennizi.
Povijest
Dioba se zbila 10. kolovoza 843. u ugovorom kojeg se sklopilo u Verdunu. Korijeni te podjele su sukobi među karolinškim nasljednicima koji su izbili za vladanja Ludovika Pobožnog (778.–840.), a rezultirali trogodišnjim građanskim ratom 840.-843. godine. Carstvo je podijeljeno na Zapadnu, Istočnu Franačku, te Italiju s Lotaringijom. Lotar je još dobio Niske Zemlje, Porajnje, Srednju Franačku, carski naslov te aachensku palaču. Konačni raspad je bilo smrću cara Karla Debelog 888. godine. [1] U građanskom je ratu Karlo Ćelavi se udružio s polubratom Ludvigom Njemačkim osporavajući nasljedstvo svom bratu Lotaru, nominalnom karolinškom caru Franaka i caru Rimljana (ovo je bio Karlov naslov, koji su poslije često uzimali carevi Svetog Rimskog Carstva od Otona nadalje).
Zapadna je Franačka se sastojala od ovih velikih lena: Akvitanije, Bretanje, Burgundije, Katalonije, Flandrije, Gaskonju, Gotske, Île-de-France te Tolose.
Prümski ugovor 855. bio je prvim preslaganjem carstva. Meerssenskim ugovorom 870. je podijeljeno središnje kraljevstvo Srednje Franačke odnosno središnja Frankonija je podijeljena između dviju strana, dok je podjela Frizije bila samo formalna, jer njome nisu vladali, nego Vikinzi. Završne preraspodjele bile su Ribemontskim ugovorom 880. godine.