Kačaci
- PREUSMJERI Predložak:Infookvir paravojna organizacija
Kačaci su bili albanski pobunjenici koji su se borili protiv uspostavljanja srpske vlasti na teritorijima pretežno naseljenim Albancima.[1] U Kraljevini SHS kačački pokret je bujao u periodu 1918.–1924. godine. 1920. je preko 10.000 kačaka bilo na planinama Kosova.[2] Nakon 1924. gerilski pokret kačaka je krvavo ugušen.
Najčuveniji kačaci na Kosovu bili su Azem Bejta Galica i njegova žena Šota Galica, iz okoline Drenice, koji su za albansko stanovništvo Kosova postali junaci u borbi protiv državnog terora.[3]
Povijest
Pokret albanskih kačaka je započeo početkom 20. stoljeća borbu za neovisnost Albanije, protiv turske vlasti. Turska riječ kačak (kaçak) označavala je odmetnika od vlasti, hajduka, u desetljećima pred propast Otomanskog carstva.
Kada je srpska vojska krenula u rat protiv Otomanskog carstva i započela zauzimanje Kosova u Prvom balkanskom ratu 1912. godine, susrela se sa žestokim otporom albanskog stanovništva[4], organiranim u čete kačaka, koje je predvodio Azem Galica.[5] Kada su u Prvom svjetskom ratu Austro-Ugarska i Bugarska porazile srpsku vojsku i zauzele Kosovo, Azem Galica je sa kačacima nastavio oružani otpor protiv okupatora.[5] On je s nekoliko stotina kačaka primorao na predaju jednu austrijsku pukovniju, između Mitrovice i Peći 1918. Nešto kasnije je stigao i Kosta Pećanac i njih dvojica su se tom prilikom pobratimili i 12. listopada 1918. zajedno oslobodili Peć.[3]
Po završetku rata 1918. godine, Kosovo je ušlo u sastav Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca. Iste godine osnovan je Komitet narodne odbrane Kosova, poznatiji kao Kosovski komitet, koji se borio za izdvajanje teritorija naseljenih Albancima (Kosova, Metohije, zapadne Makedonije i dijelova Sandžaka) iz novoformirane Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca i za njihovo pripajanje Albaniji.[6] Ideje Kosovskog komiteta imale su velikog uticaja na kačake. Kačaci su se ubrzo pobunili i protiv Kraljevine SHS. Akcija za njihovo razoružanje otpočela je 8. studenoga 1918. godine. Tada se štab „akcionog odreda za likvidaciju kačaka“ nalazio u gradu Istok, u Metohiji. Tada se po planinama bilo odmetnulo oko 10 tisuća Albanaca. Njih je bilo svuda po šumama, i nekoliko godina su imali stvarnu vlast po selima.[3]
Vlast je protiv kačaka provodila najstrože mjere: imanja odmetnika su oduzimana i dijeljena srpskim kolonistima ili ponekad spaljivana, njihove porodice su internirane u posebne logore, kažnjavana su čitava sela ako su pomagala kačake ili čak samo ako se na njihovom području vodila borba s kačacima. Sela iz kojih je pružan otpor osvajana su združenim djelovanjem vojske i žandarmerije, uz razorna topnička djelovanja.[7]
Beogradske Radničke novine su 19. kolovoza 1920. pisale da vlada tendenciozno piše o kačacima i „pušta kroz listove fabrikovane telegrame o arnautskim napadima koji će se tek dogoditi“. Razlog tome vide u težnjama za osvajanjem Albanije: „Pogradec, na južnoj obali Ohridskog jezera, bio je i prije i sada prvi cilj naših osvajača, a krajnji cilj je osvajanje sjeverne Albanije do Škumbe“. Komunistička partija Jugoslavije je izjavljivala "solidarnost revolucionarnih radnika i seljaka ostalih nacija Jugoslavije, a prije svega Srbije, s Albanskim nacionalno-revolucionarnim pokretom u licu Kosovskog komiteta i poziva radničku klasu da svestrano pomažu borbu raskomadanog i ugnjetenog albanskog naroda za neovisnu i ujedinjenu Albaniju".[8]
1920. je izbila velika "lapska buna", koja je brutalno ugušena u naseljima Prapaštica, Knjina, Kabaš, Jablanica i Ariljača.[9] Kačaci su u oblasti Drenice (u selu Junik) uspjeli oformiti tzv. Neutralnu zonu, koja je trajala između 1921. i 1923. godine.[5] Ovu „oslobođenu“ oblast su neformalno nazivali Mala Albanija (alb. Arbëria e Vogel).[10] Vlast je morala sa njima, u više navrata sklapati primirja. Ministarstvo unutarnjih poslova je 10. ožujka 1921. objavilo amnestiju svih odmetnika koji se budu predali. Nadahnuti strahom koji je u Srbiji zavladao od mogućeg upada kačaka, dva mlada sineasta Boško Tokin i Dragan Aleksić zamislili su nijemu filmsku komediju „Kačaci u Topčideru“, čije je snimanje započeto 1923., ali nikada nije završeno.[3] 1923. godine je Nikola Pašić ponovo privremeno amnestirao kačake, pa je zahvaljujući njima Narodna radikalna stranka pobijedila na tadašnjim izborima na Kosovu.[3] Za uzvrat su Azemu Bejti dodijeljena tri sela da u njima brine o javnome redu. Vlast mu je obnovila i kuću (kulu), koja mu je prethodno srušena granatiranjem.[3] Međutim, to nije dugo trajalo.
Krajem rujna 1924. godine Kraljevska jugoslavenska vojska je u velikoj akciji uz opsežnu upotrebu artiljerije razbila većinu kačačkih odreda i likvidirala njihove vođe.[11] Azem Galica je u ovoj borbi smrtno ranjen i ubrzo je preminuo u obližnjoj pećini, koja se danas zove Pećina Azema Galice.[12] Njegova žena je i nakon njegove smrti nastavila se boriti, preuzevši vodstvo nad suprugovim četama.
Poznati kačaci
Izvori
- ↑ M. Obradović, Agrarna reforma i kolonizacija na Kosovu (1918-1941), str. 38, Priština 1981.
- ↑ 2,0 2,1 Kosta Novaković, Kolonizacija i srbizacija Kosova
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Petrit Imami, Srbi i Albanci kroz vekove
- ↑ Lav Trocki, Otpor okupaciji i modernizaciji
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Galica Azem, Historical dictionary of Kosova
- ↑ Goran Antonić, Kosovski komitet i Kraljevina SHS u svetlu jugoslovenskih izvora 1918–1920
- ↑ M. Obradović, Agrarna reforma i kolonizacija na Kosovu (1918-1941), str. 107-108, Priština 1981.
- ↑ Istorijski arhiv KPJ II. Kongresi i zemaljske konferencije KPJ 1919-1937 (str. 163), Beograd 1950.
- ↑ M. Obradović, Agrarna reforma i kolonizacija na Kosovu (1918-1941), str. 135, 145-146, Priština 1981.
- ↑ AZEM BEJTË GALICA
- ↑ Suradnja kačaka i VMRO - a
- ↑ Azem Galica Cave
Vidi još
Literatura
- Pavle Jovićević i Mita Miljković, Borba pećkih komunista između dva rata (1918-1941), Beograd, 1981.
- Petrit Imami, Srbi i Albanci kroz vekove, Samizdat B92, Beograd 1998.