Antiroman
Antiroman, u književnosti, prozno djelo koje napušta karakteristike tradicionalnog romana, poput radnje, dijaloga, i prikaza unutarnjih stanja likova.[1][2]
Pojam je u suvremenu književnu teoriju uveo francuski književnik i kritičar Jean Paul Sartre, u predgovoru za "Portret nepoznatog čovjeka" (Portrait d’un inconnu, 1948.) autorice Nathalie Sarraute. U početku se termin vezao uglavnom uz francuski nouveau roman 1950.-ih, i autore kao što su Allain Robbe-Grillet, Nathalie Sarraute i Michael Butor. Kasnije se počeo koristiti i za druge prozne eksperimente koje su donijeli Flann O'Brien, Vladimir Nabokov, B. S. Johnson i Christine Brooke-Rose.[1][2]
Karakterizira ga nepostojanje radnje i zapleta u klasičnom smislu, minimalno bavljenje razvojem likova, te eksperimenti s vokabularom i sintaksom. Može imati nekoliko različitih početaka i završetaka. Iskustvo likova često je fragmentirano ili iskrivljeno, a događaji se prikazuju izvan kronološkog toka. Nerijetko se problematizira i sama ideja likova s jedinstvenom i stabilnom ličnosti. U ekstremnim primjerima, antiroman sadrži i prazne stranice, stranice koje se može istrgnuti, crteže ili piktograme i dr.
Preteče antiromana sežu u 18. stoljeće, i glasoviti "Tristram Shandy" britanskog autora Laurencea Sternea, koji se kroz pretjerane digresije komično poigrava s principima žanra, čitateljevim očekivanjima i prirodom pisanja proze. Antiromanu prethode i inovacije nastale u vrijeme modernizma, kao što je odsutnost pripovijedanja u romanu "Valovi" (Waves) Virginije Woolf.[1]
Izvori
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Chris Baldick, Concise dictionary of literary terms, Oxford University Press, 2004., str. 13-14, ISBN 978-0-19-860883-7
- ↑ 2,0 2,1 Anthony Burgess, Novel, Encyclopædia Britannica, Encyclopædia Britannica, 10. ožujka 2017. (pristupljeno 24. ožujka 2018.)