Teatar apsurda: razlika između inačica

Inačica od 3. ožujak 2023. u 01:27

Teatar apsurda je zajednički naziv za pokret unutar kazališta i djelimice unutar književnosti, koji se prvenstveno odigrava nakon Drugog svjetskog rata. Nerijetko je korišten stilski izražaj šoka u teatra apsurda da bi se naglasio absurd življenja, što se često svodilo na izjednačavanje s besmislom. Većina kazališnih djela je napisana na francuskom a većina absurdista je djelovala u Parizu – iako nisu bili Francuzi. Glavnim predstavnicima teatra apsurda smatraju se Fernando Arrabal, Samuel Beckett, Jean Genet i Eugène Ionesco.

Među poznatijim kazališnim komadima vrijedno je spomenuti Beckettov U očekivanju Godota – u kojem se ništa ne dešava – kao i Nosorog i Ćelava pjevačica, oba Ionescova.

Etimologija

Kada je francuski Albert Camus je u svom eseju "Mit o Sizifu" 1942. godine objasnio ljudsko postojanje kao beznačajno ili apsurdno, te ideje su dramopisci uzeli kao temelj za pisanje svojih djela koja su postala popluarna tokom 1950-tih i 1960-tih i koje je kritičar Martin Esslin prvo opisao u eseju iz 1960. godine "The theatre of the Absurd" hrv. kazalište apsurda i s time stvorio skupno ime koje je označavao taj žanr kazaličta. Nedugo poslje objavljivanja svog eseja, Esslin je izdao istoimenu knjigu 1962. u kojem je pomnije opisao stil prestave i teme s kojima "teatar apsruda" bave i time popularizirao taj izraz u javnost.^[1]

Inače, teatar apsruda ili kazalište besmisla pokriva širku lepezu predstava koje mogu bit komedije, parodije, tragikomedije, strave, nadrealistične, pseudo realistične, ili neke neodređene kategorije. Glavne karakteristike predstava:

likovi
- uhvaćeni u beznadežnim situacijama
- upravljane sa strane neke nevidljive sile
- nemaju kontrolu nad svojom situacijom
- marionete
radnja
- kaotično i bez nekog logičkog sljeda
- pune parodija
- beskonačno ponavljanje istih situacija
dialog
- puni klišea
- ponavljanja
- besmislenih riječi
- nelogizmi
- pun onomatopea
- besmislene rečenice

Vrela

↑ Esslin, Martin (1961). The Theatre of the Absurd. OCLC 329986

[1] Esslin, Martin (1961). The Theatre of the Absurd. OCLC 329986

[1]

@@ Redak 8: / Redak 8: @@
 Kada je francuski [[Albert Camus]] je u svom eseju "Mit o Sizifu" 1942. godine objasnio ljudsko postojanje kao beznačajno ili apsurdno, te ideje su dramopisci uzeli kao temelj za pisanje svojih djela koja su postala popluarna tokom 1950-tih i 1960-tih i koje je kritičar [[Martin Esslin]] prvo opisao u eseju iz 1960. godine "The theatre of the Absurd" hrv. kazalište apsurda i s time stvorio skupno ime koje je označavao taj žanr kazaličta. Nedugo poslje objavljivanja svog eseja, Esslin je izdao istoimenu knjigu 1962. u kojem je pomnije opisao stil prestave i teme s kojima "teatar apsruda" bave i time popularizirao taj izraz u javnost.<ref>{{cite book |title=The Theatre of the Absurd |first=Martin |last=Esslin |year=1961 |oclc=329986 }}</ref>
-Inače, teatar ili kazalište apsurda pokriva širku lepezu predstava koje su komedije, parodije, tragikomedije, strave, nadrealistične, ili pseudo realistične. Glavne karakteristike predstava:
+Inače, teatar apsruda ili kazalište besmisla pokriva širku lepezu predstava koje mogu bit komedije, parodije, tragikomedije, strave, nadrealistične, pseudo realistične, ili neke neodređene kategorije. Glavne karakteristike predstava:
-* likovi koji su uhvaćeni u beznadežnim situacijama
+* likovi
-* likovi koji nemaju kontrolu nad svojom situacijom i jednostavno su marionete kojima upravljaju neke nevidljive sile
+** uhvaćeni u beznadežnim situacijama
-* kaotične radnje
+** upravljane sa strane neke nevidljive sile
-* radnje koje su pune parodija
+** nemaju kontrolu nad svojom situacijom
-* beskonačno ponavljanje situacija
+** marionete
-* dialozi koji su puni klišea, ponavljanja, i besmislenih rečenica
+* radnja
+** kaotično i bez nekog logičkog sljeda
+** pune parodija
+** beskonačno ponavljanje istih situacija
+* dialog
+** puni klišea
+** ponavljanja
+** besmislenih riječi
+** nelogizmi
+** pun onomatopea
+** besmislene rečenice
 ==Vrela==