Razlika između inačica stranice »Teatar apsurda«
(Bot: Automatski unos stranica) |
m |
||
| Redak 1: | Redak 1: | ||
[[Datoteka:4. Cekajki go Godo.jpg|thumb|desno|250px|Uprizorenje drame ''[[U očekivanju Godota]]'' na kazališnim daskama]] | |||
'''Teatar apsurda''' je zajednički naziv za pokret unutar [[kazalište|kazališta]] i djelimice unutar [[književnost]]i, koji se prvenstveno odigrava nakon [[Drugi svjetski rat|Drugog svjetskog rata]]. Nerijetko je korišten stilski izražaj šoka u teatra apsurda da bi se naglasio absurd življenja, što se često svodilo na izjednačavanje s besmislom. Većina kazališnih djela je napisana na [[francuski jezik|francuskom]] a većina absurdista je djelovala u [[Pariz]]u – iako nisu bili [[Francuzi]]. Glavnim predstavnicima teatra apsurda smatraju se [[Fernando Arrabal]], [[Samuel Beckett]], [[Jean Genet]] i [[Eugène Ionesco]]. | '''Teatar apsurda''' je zajednički naziv za pokret unutar [[kazalište|kazališta]] i djelimice unutar [[književnost]]i, koji se prvenstveno odigrava nakon [[Drugi svjetski rat|Drugog svjetskog rata]]. Nerijetko je korišten stilski izražaj šoka u teatra apsurda da bi se naglasio absurd življenja, što se često svodilo na izjednačavanje s besmislom. Većina kazališnih djela je napisana na [[francuski jezik|francuskom]] a većina absurdista je djelovala u [[Pariz]]u – iako nisu bili [[Francuzi]]. Glavnim predstavnicima teatra apsurda smatraju se [[Fernando Arrabal]], [[Samuel Beckett]], [[Jean Genet]] i [[Eugène Ionesco]]. | ||
Među poznatijim kazališnim komadima vrijedno je spomenuti Beckettov ''[[U očekivanju Godota]]'' – u kojem se ništa ne dešava – kao i ''[[Nosorog (Ionesco)|Nosorog]] '' i ''[[Ćelava pjevačica]]'', oba Ionescova. | Među poznatijim kazališnim komadima vrijedno je spomenuti Beckettov ''[[U očekivanju Godota]]'' – u kojem se ništa ne dešava – kao i ''[[Nosorog (Ionesco)|Nosorog]] '' i ''[[Ćelava pjevačica]]'', oba Ionescova. | ||
==Etimologija== | |||
Kada je francuski [[Albert Camus]] je u svom eseju "Mit o Sizifu" 1942. godine objasnio ljudsko postojanje kao beznačajno ili apsurdno, te ideje su dramopisci uzeli kao temelj za pisanje svojih djela koja su postala popluarna tokom 1950-tih i 1960-tih i koje je kritičar [[Martin Esslin]] prvo opisao u eseju iz 1960. godine "The theatre of the Absurd" hrv. kazalište apsurda i s time stvorio skupno ime koje je označavao taj žanr kazaličta. Nedugo poslje objavljivanja svog eseja, Esslin je izdao istoimenu knjigu 1962. u kojem je pomnije opisao stil prestave i teme s kojima "teatar apsruda" bave i time popularizirao taj izraz u javnost.{{cite book |title=The Theatre of the Absurd |first=Martin |last=Esslin |year=1961 |oclc=329986 }}</ref> | |||
Inače, teatar ili kazalište apsurda pokriva širku lepezu predstava koje su komedije, parodije, tragikomedije, strave, nadrealistične, ili pseudo realistične. Glavne karakteristike predstava: | |||
* likovi koji su uhvaćeni u beznadežnim situacijama | |||
* likovi koji nemaju kontrolu nad svojom situacijom i jednostavno su marionete kojima upravljaju neke nevidljive sile | |||
* kaotične radnje | |||
* radnje koje su pune parodija | |||
* beskonačno ponavljanje situacija | |||
* dialozi koji su puni klišea, ponavljanja, i besmislenih rečenica | |||
[[Kategorija:Drama]] | [[Kategorija:Drama]] | ||
Inačica od 01:18, 3. ožujka 2023.
Teatar apsurda je zajednički naziv za pokret unutar kazališta i djelimice unutar književnosti, koji se prvenstveno odigrava nakon Drugog svjetskog rata. Nerijetko je korišten stilski izražaj šoka u teatra apsurda da bi se naglasio absurd življenja, što se često svodilo na izjednačavanje s besmislom. Većina kazališnih djela je napisana na francuskom a većina absurdista je djelovala u Parizu – iako nisu bili Francuzi. Glavnim predstavnicima teatra apsurda smatraju se Fernando Arrabal, Samuel Beckett, Jean Genet i Eugène Ionesco.
Među poznatijim kazališnim komadima vrijedno je spomenuti Beckettov U očekivanju Godota – u kojem se ništa ne dešava – kao i Nosorog i Ćelava pjevačica, oba Ionescova.
Etimologija
Kada je francuski Albert Camus je u svom eseju "Mit o Sizifu" 1942. godine objasnio ljudsko postojanje kao beznačajno ili apsurdno, te ideje su dramopisci uzeli kao temelj za pisanje svojih djela koja su postala popluarna tokom 1950-tih i 1960-tih i koje je kritičar Martin Esslin prvo opisao u eseju iz 1960. godine "The theatre of the Absurd" hrv. kazalište apsurda i s time stvorio skupno ime koje je označavao taj žanr kazaličta. Nedugo poslje objavljivanja svog eseja, Esslin je izdao istoimenu knjigu 1962. u kojem je pomnije opisao stil prestave i teme s kojima "teatar apsruda" bave i time popularizirao taj izraz u javnost.Esslin, Martin (1961). The Theatre of the Absurd. OCLC 329986</ref>
Inače, teatar ili kazalište apsurda pokriva širku lepezu predstava koje su komedije, parodije, tragikomedije, strave, nadrealistične, ili pseudo realistične. Glavne karakteristike predstava:
- likovi koji su uhvaćeni u beznadežnim situacijama
- likovi koji nemaju kontrolu nad svojom situacijom i jednostavno su marionete kojima upravljaju neke nevidljive sile
- kaotične radnje
- radnje koje su pune parodija
- beskonačno ponavljanje situacija
- dialozi koji su puni klišea, ponavljanja, i besmislenih rečenica